Λιγα λογια για το Metal..

Το παρακατω κειμενο ειναι απο ενα site και νομιζω πως ειναι η πρωτη φορα που βλεπω μια αρκετα καλη τοποθετηση στο θεμα:

"Η αισθητική δεν έχει αντικειμενική υπόσταση. Το «ωραίο» στην Τέχνη αποτελεί ζήτημα προσωπικού γούστου. Η υποκειμενικότητα αναφορικά με το τι θεωρείται ωραίο ή όχι, ωστόσο, εξαρτάται εκτός από ψυχογενείς παράγοντες και από την ιστορική στιγμή στην οποία βιώνουμε κάθε καλλιτεχνική έκφραση. Η ατομική ψυχή δεν είναι έξω από την ιστορία ή την κοινωνία, υπάρχει εντός τους και διαμορφώνεται απ' αυτές- μένει κενού περιεχομένου το ερώτημα αν οι ψυχικές προδιαθέσεις προς μια μορφή τέχνης και όχι σε άλλη είναι ισχυρότερες από την επίδραση που ασκεί το περιβάλλον, η διαδικασία της μίμησης κλπ. ως προς την επιλογή μας αυτή...

Η αυθεντικότητα πάντως κάθε επιλογής κρίνεται από το κατά πόσο αυτή νοηματοδοτεί την ύπαρξη μας και δεν είναι απλώς ένα πάρεργο, μια καταναλωτική συμπεριφορά, μια στείρα απομίμηση της επιλογής των πλειόνων- η αυθεντικότητα και η αξία που αποδίδουμε σε μια μορφή Τέχνης κρίνεται αν και κατά πόσο διαποτίζει όντως την ζωή μας, αν την παθιάζει και την διαπλάθει. Η Τέχνη μόνο ως ερωτικό γεγονός μπορεί να κατακτηθεί από την ψυχή, διαφορετικά δεν θα είμαστε τίποτε άλλο από καταναλωτές και «εκπορνευτές» των μορφών της.

Μια τέτοια μορφή Τέχνης που δημιουργεί, όταν την προσεγγίζεις αληθινά, ανάγκη ταύτισης μαζί της, είναι η μουσική. Ανάμεσα στα είδη της μουσικής, το πιο ακραίο στην διατύπωση των εκφραστικών του μέσων είναι το heavy metal.

Το μέταλ είναι γέννημα της ροκ μουσικής. Προήλθε απ' αυτήν και στην καθαρή μορφή του περιλαμβάνει ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Ωστόσο το μέταλ πήγε το ροκ σε μουσικά και θεματικά όρια που δεν υποψιαζόταν ποτέ κανείς. Αν υπάρχει σήμερα μια μουσική που διαρκώς ενσωματώνει συνεχώς νέα είδη μέσα της, που πειραματίζεται με κάθε δυνατό τρόπο έκφρασης αυτό είναι το μέταλ.

Με κάθε σοβαρότητα και ειλικρίνεια θα έλεγα πως μετά την κλασική μουσική, το μέταλ είναι η σημαντικότερη μουσική παιδεία που μπορεί ν' αποκτήσει κανείς, μουσική μέσω της οποίας δεν διασκεδάζεις απλώς, αλλά μυσταγωγείσαι. Πρόκειται βέβαια για μουσική ακραία, τόσο στα θέματα της όσο και στο πως τα διεισδύει στην καρδιά του ακροατή. Η θεματολογία του είναι απέραντη, είναι όμως θέματα που κανένα άλλο μουσικό είδος δεν τόλμησε να θίξει ποτέ. Ο έρωτας, ο θάνατος, η ζωή, η θρησκεία, η πολιτική εικονογραφούνται από την μεταλλική μουσική με πολύ τολμηρές εκφράσεις- θα λέγαμε ότι απ' τη μουσική αυτή απουσιάζουν όλα τα διακοσμητικά και περιττά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα πιο δημοφιλή είδη της μουσικής.

Στο μέταλ δεν λέγονται ωραιολογίες και αγαπολογίες αλλά τα πράγματα με το όνομα τους. Πέραν όμως από τον σχολιασμό των πιο σημαντικών θεμάτων της ζωής, το μέταλ έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό προσεγγίσει και την σκοτεινή, την απόκρυφη όψη της ζωής. Αλλά και η φαντασία σε όλες της τις μορφές, είτε επιστημονική, είτε τρόμου, είτε ηρωική- τραγουδήθηκε από το μέταλ.

Όποιος ασχολείται με την φανταστική λογοτεχνία στο μέταλ θα βρει τα αγαπημένα του θέματα να γίνονται τραγούδι, ύμνοι, χορωδιακά άφθαστου κάλλους. Αυτό σημαίνει πως το μέταλ δεν είναι απλώς μια μουσική πρόταση αλλά και ένας τρόπος σκέψης και θέασης των πραγμάτων. Όποιος λχ εντρυφήσει στους στίχους συγκροτημάτων όπως οι Anathema, oι Death, οι Pain of Salvation, οι My Dying Bride θ' ανακαλύψει εκτός από έναν εντυπωσιακό ποιητικό τρόπο έκφρασης των σκέψεων, και πολλούς και σημαντικούς προβληματισμούς.

Το μέταλ ξεχωρίζει κυρίως για την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του. Δεν είναι μια ενίαια μορφή Τέχνης. Ως σύνολο είναι μεν μια ακραία μουσική πρόταση, εν σχέσει προς την παντοειδή ποπ, αλλά στο εσωτερικό του κυκλοφορούν πολλά ρεύματα που ανταποκρίνονται σε ποικίλες ψυχές, από τις πιο αισθαντικές ως τις πιο «ωμές». Ο καθένας αν ψάξει θα βρει αυτό που τελικά αναζητά. Και αυτό είναι που συντελεί στο μοναδικό φαινόμενο στον χώρο της μουσικής, της απόλυτης ταύτισης των οπαδών με τα αγαπημένα τους συγκροτήματα.

Οι οπαδοί του μέταλ είναι μια αναγνωρίσιμη κοινότητα- στο δρόμο θα τους δεις με μαύρες μπλούζες, μακριά μαλλιά συνήθως και αρκετά πορωμένους με την μουσική που ακούν κάτι που φαίνεται έκδηλα στις συναυλίες και στον γενικό χαμό που γίνεται. Αγαπάς κάτι τόσο πολύ αν αυτό σου προσφέρει τόση ψυχική ανάταση. Βέβαια, όπως όλα τα φαινόμενα, και το μέταλ έχει υποστεί την φθορά του μάρκετιγκ και της αβασάνιστης μίμησης.

Πολλοί δυστυχώς είναι αυτοί που ενώ ορκίζονται στις μεταλλικές αξίες, εντούτοις πολύ εύκολα τελικά υποκύπτουν στην μουσική υποκουλτούρα και εγκαταλείπουν την αγάπη της νεότητας τους. Αυτοί ποτέ δεν προσέγγισαν το μέταλ ερωτικά αλλά μόνο επιδερμικά και στο πρώτο φύσημα του αέρα ακολούθησαν την μόδα της εποχής με αποτέλεσμα να μην είναι λίγοι αυτοί που πουλούν αντί πινακίου φακής του δίσκους που τους συντρόφευαν τόσο καιρό στα πανέρια ενός δισκοπωλείου με μεταχειρισμένα.

Ο αληθινός λοιπόν φίλος, σε κάθε είδος Τέχνης, δεν είναι αυτός που εξωτερικά και μόνο ακολουθεί ένα συγκεκριμένο ρεύμα για να φανεί «κάπως» στην παρέα και τους φίλους του, αλλά ο συνειδητοποιημένος ακροατής που θέλει να τα'χει κατ' αρχάς καλά με τον εαυτό και την καρδιά του. Αυτός δεν υπερηφανεύεται δημοσίως πως είναι μεταλλάς, ούτε επιδεικνύει διαφορετικά μπλουζάκια ή άλλα αξεσουάρ αλλά ζει τον έρωτα του μ' αυτή τη μουσική δίχως τυμπανοκρουσίες άλλες εκτός απ' αυτές σε ένα μεταλλικό κομμάτι είτε των Dream Theater, είτε των Manowar ή των Slayer.

Και βέβαια ο αληθινός οπαδός αυτής της μουσικής είναι πνεύμα ανοιχτόμυαλο: επειδή μετέχει στην υψηλότερη μορφή Τέχνης που είναι η μουσική, ακούει τα πάντα αλλά διατηρεί στην καρδιά του μόνο τα καλά κομμάτια από τα υπόλοιπα είδη διότι ξέρει πως αργά η γρήγορα η αγαπημένη του μουσική θα συμπεριλάβει κάθε γνήσια τεχνοτροπία σε μια μελλοντική της έκφραση: το fusion πουθενά αλλού δεν κομίζει τόσο συγκλονιστικά αποτελέσματα όσο στο μέταλ, αρκεί ν' ακούσει ο μη γνωρίζων ακροατής πως η κλασική μουσική περιχωρείται σε πολλά μεταλλικά συγκροτήματα.

Κάποιοι πολλοί εύστοχα είπαν πως ο Ριχάρδος Βάγκνερ ήταν ο πρώτος μεταλλικός συνθέτης στην ιστορία. Έχει βαθύ νόημα η σκέψη αυτή. Οι ρίζες του μέταλ δεν είναι μόνο η ροκ, αλλά και η κλασική μουσική- τα μεγάλα μεταλλικά χορωδιακά που θυμίζουν ορατόρια θα μπορούσαν κάλλιστα να παρουσιαστούν και σ' ένα Μέγαρο Μουσικής ή και στο Ηρώδειο ακόμα.

Η ουσία του μέταλ είναι η διαρκής ανανέωση του και η επιτυχημένη αφομοίωση άλλων μουσικών ρευμάτων. Αυτός που αγαπά το μέταλ δεν μπορεί παρά ν' αγαπά ολόκληρο αυτό το ζωτικό στοιχείο που ονομάζεται μουσική τέχνη."